Ma`aref-e Manteqi

حضرت ابراهیم علیه السلام به عنوان دومین پیامبر اولوالعزم در میان قوم بت پرست و اجرام پرست خود، به تبیین اصل مهم توحید پرداختند. ایشان در احتجاجات خود از برهان، جدل و موعظه بهره گرفته اند. آنچه در احتجاجات ایشان درخور توجه است، پرهیز از سخنان بی منطق و استفاده از شیوه های منطقی است که تنها در پرتو دانش، بینش و یقین، دعوت به توحید مى کند، نه براساس پندارها، خرافات، بافته هاى میان تهى و وعده هاى غیرعملى. ازاین رو، به کارگیری برهان در سیره احتجاجی حضرت مورد توجه بوده است. این پژوهش با روش کتابخانه ای و با مرور آیات قرآن کریم به این پرسش پاسخ داده است که چگونه حضرت ابراهیم علیه السلام براهین منطقی را در احتجاجات توحیدی به کار بسته است؟ بنابر مطالعات انجام شده، می توان به احتجاجاتی که در آن از قیاس استثنایی و اقترانی در اثبات توحید بهره گرفته شده است، اشاره کرد.