سيداحمد فقيه*
چکيده
کوشش منطقدانان در تطبيق شرطيات منطق قديم با زبان نمادين منطق جديد ستودني است، اما تاکنون اين مسئله راه بهجايي نبرده و مشکل هنوز پابرجاست. نگارنده در اين مقاله ميکوشد در حد توان، گرهاي از مسئله بازِ تطبيق شرطيات بگشايد.
بررسي قضاياي شرطي متصله طوسي، در منظومه علوم معرفتي بشر نتايج چشمگيري بهدنبال دارد. نگارنده پيش از اين در مقاله «تحليلي نوين از ديدگاه خواجه نصيرالدين طوسي درباره قضاياي متصله»، نظام فکري حاکم بر متصلات طوسي را بررسي کرده است. پژوهش پيشرو ناظر به مقاله يادشده، متصلات مسوره لزومي را به زبان منطق جديد بازنمايي و صورتبندي ميکند. صورتبندي که مبتني بر سور مرتبه دوم و منطقهاي غيرکلاسيکي، مانند منطق ربط، نبوده و تنها براساس نظام موجهاتي KT استوار است.
فرمولبندي يادشده افزونبر تأييد تلازم ميان منفصلات و متصلات پيشنهادشده در مقاله ديگر مؤلف با عنوان «تحليل قضاياي منفصله منطق خواجه نصيرالدين طوسي»، نشان ميدهد که لزوميهاي مسوره منطق طوسي به «امکان خاص طرفين» مقيد است.
کليدواژهها: تطبيق شرطي، تلازم شرطيات، سور متصله، شرطي متصله، شرطي مسوره، لزومي حقيقي، لزومي مسوره، متصله لزومي.
*. مدرس منطق حوزه علميه قم seyyed.ahmad.faghih@gmail.com
تاريخ دريافت: 13/08/1400، تاريخ پذيرش: 13/11/1400